از بالای بام تهران درست جایی که به من پشت کردی. و همه ی نشونی ها رو پاک کردی تا ا ا ا ا ا ا رد سر انگشتان که رو مچ دستم لیز میخورد. دارم نگاه میکنم به بادبان های برافراشته ی کشتی هایی که باد داره به این طرف و اون طرف میکشوندشون. برای همه ی چمدان بسته ها...
چرا باید خوابت را ببینم... آن هم با اینهمه پریشانی.
تهران که دریا نداره...
ا ,ی ,رو ,کردی ,تهران ,میکنم ,ا ا ,های برافراشته ,برافراشته ی ,ی کشتی ,هایی که
درباره این سایت